Όλα άρχισαν το καυτό καλοκαίρι. Παξοί. Ώρα 12η μεσημβρινή. Ο ήλιος καυτός και παρέα με την υγρασία η ζέστη σκοτώνει. Εφορμώ στο κοντινότερο σουπερμάρκετ, τρέχω στα παγωμένα αναψυκτικά, απλώνω το χέρι, βουτάω 2 ice-tea και κάνω το μοιραίο λάθος. Το μάτι μου πέφτει σε κουτάκι αναψυκτικού που γράφει Ginger beer, αγγλικής προελεύσεως. Το παίρνω. Δυστυχώς. Το δοκιμάζω, δε μου αρέσει, too sweet....Το δοκιμάζει κι ο έτερος Καππαδόκης. Αισθάνεται! Από τότε άδειαζε καθημερινά το ράφι κουβαλώντας αγγλικές και αυστραλιανές (!) Ginger beers. Τον πήρανε χαμπάρι στο σούπερ μάρκετ και του είπανε: Γιατί δεν αγοράζεις κερκυραϊκή τζιτζιμπύρα, είναι η καλύτερη, καν’το για την πατρίδα..
Στο γυρισμό, στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου αναπαύονταν άπειρες τζιτζιμπύρες κι εγώ τις πρόσεχα. Για την πατρίδα..
Αφού τελείωσε το στοκ, έρχεται ένα Σάββατο ο Καππαδόκης κι αφήνει θριαμβευτικά στο τραπέζι μια σακούλα. Κοιτάω, τι να δω: 1 κιλό τζίντζερ! Για να φτιάξουμε τζιτζιμπύρα, μου λέει ντροπαλά.
